De internationale week van de borstvoeding ging van start. Van 1 tot 7 augustus wordt in Vlaanderen de focus gelegd op het belang van steun tijdens de borstvoeding. Internationaal vinden we de slogan “enable parents, enable breastfeeding” terug.
We zijn nog maar net vertrokken om borstvoeding op een positieve manier in de kijker te zetten en her en der zie je de vragen en opmerkingen al komen. Naast heel wat veroordelende woorden, die er nooit hoeven te zijn, klinkt er ook vaker:
“Wanneer komt er de week voor de ouders die geen borstvoeding geven?”
Het moment dat je als zwangere aan de buitenwereld laat weten dat je een kindje verwacht, lijkt dat het signaal te zijn dat je vanaf nu een soort gemeenschappelijk goed bent geworden. Oude vrouwtjes die eens over je buik wrijven, nonkel Frank die een mening heeft over je veranderende borsten, tante An die het vanaf dit moment als haar persoonlijke missie ziet om je te onderwijzen in hoe je kinderen best kan opvoeden, … Zwanger zijn maakt je vaak tot publiek bezit. De grensoverschrijdende acties en tips zijn bij momenten bijna ontelbaar. En dan hebben we het nog niet over de onlinegroepen gehad waar je terecht kan voor goedbedoeld advies, voor tips tegen lelijke striemen, etterende episiotomie-wondes, pijnlijk opgezwollen borsten, de lijst lijkt oneindig. Je zou bijna vergeten dat het om een wonderlijke, liefdevolle zwangerschap kan gaan.
Krijg je dan op een bepaald moment ook nog es de vraag “ga je borstvoeding geven?”, dan staan je stekels vast al hoog. Je vraagt je af waarom de vraag zo ongenuanceerd gesteld mag worden, waarom het lijkt of je geen keuze hebt. Je hoopt stilletjes dat je bij de gelukkigen zal zijn bij wie de borstvoeding lukt en je geeft aan dat je het gaat proberen, nog snel gevolgd door de opmerking dat ze met flesjes ook wel groot worden hoor. Zo ben je alvast ingedekt tegen het moment dat je niet bij die lucky few blijkt te horen bij wie het lukt.
Gelukkig ben je inderdaad, als de borstvoeding lukt. Niet alleen omdat je lichaam het kon, of omdat het lichaam van je baby het kon maar omdat je de goeie ondersteuning kon vinden. Omdat je zorgverleners tegenkwam die kennis hadden van borstvoeding, omdat je familie en vrienden om je heen had die je konden steunen in je beslissing, omdat je goeie zorg kon krijgen.
Die week van de borstvoeding is er dus uiteraard voor alle mama’s die hun borstvoedingsdoelen mochten halen, of dat doel nu in dagen, weken, maanden of jaren uitgedrukt mag worden! Maar de week van de borstvoeding is er ook en vooral voor de borstvoedingsverhalen die veel korter waren dan gehoopt. Het kan voor die tweede groep aan ouders ongelooflijk pijnlijk, zelfs onnodig lijken, die week van de borstvoeding. Soms voelt het misschien alsof er alleen maar over borstvoeding gepraat wordt en er zullen dagen zijn dat het voelt alsof iedereen je veroordeelt voor je manier van voeden en dan komt die week van de borstvoeding nog een beetje extra zout in de wonde strooien.
Het is jammer genoeg zo dat borstvoeding in Vlaanderen niet meer de norm is dezer dagen. Gek wel dat er in een Vlaanderen dat vaak prat lijkt te gaan op wetenschappelijk onderbouwde beslissingen nog zoveel taboe mag heersen rond wat de wetenschap al lang als de norm erkent. De goede bedoelingen van Kind & Gezin en allerhande organisaties ten spijt wordt er in Vlaanderen nog steeds meer naar de fles gegrepen dan goed zou zijn voor onze gemeenschap. Wie op geïnformeerde manier wil kiezen om geen borstvoeding te geven heeft daar natuurlijk alle recht toe. Maar het overgrote deel van de moeders die stopt met borstvoeding geven, geeft aan dat ze, moesten ze geen problemen zijn tegengekomen, graag verder hadden willen voeden.
We hebben trouwens allemaal de mond vol van de voordelen van borstvoeding. Het is dan ook bijna beschamend hoe we jonge ouders als samenleving in de kou laten staan wanneer ze tegen borstvoedingsproblemen aanlopen. Hoeveel moeders voelen zich onterecht schuldig omdat ze vroegtijdig de handdoek in de ring moesten gooien? Hoeveel moeders hebben het gevoel dat ze niet geholpen werden wanneer ze wilden stoppen met het geven van borstvoeding? Hoeveel moeders voelen het als een persoonlijk falen dat ze niet konden voeden tot aan “die zes maanden” of langer? Of erger nog, hoeveel moeders hebben het gevoel dat ze geen andere keuze hadden, dat hun lichaam niet mee wou terwijl er eigenlijk een hulpverlener veel vroeger had kunnen ingrepen met adequate informatie? En dan zijn we nog niet begonnen over het normaliseren van borstvoeding tijdens de werktijd, in het openbaar, tijdens een medische behandeling, …
Laat het duidelijk zijn: Elke moeder die zich zo voelt, is er eentje te veel.
Naast voldoende ondersteuning bij het maken van een geïnformeerde keuze verdient elke moeder ook voldoende emotionele ondersteuning in haar eigen persoonlijke (borst)voedingsverhaal. Daarom is de week van de borstvoeding er zeker ook eentje voor de mama’s die geen borstvoeding meer geven, meer willen geven of kunnen geven: Omdat iedereen voldoende praktische en emotionele steun verdient op een correcte manier, zonder vingerwijzen. En als we dan toch met de vinger gaan wijzen, dan misschien naar de hulpverleners die ondertussen beter zouden mogen weten? Ook voor hun is er een week van de borstvoeding!